In de rubriek Operaasje Fryske Flagge heeft Omrop Fryslân contact met Friezen van over de hele wereld. In december vorig jaar had de Omrop contact met Luuk Wouda uit Surhuizum.

Luuk woont in één van de dichtstbevolkte landen op aarde: Malta. Hij voelt zich nog steeds Fries, maar is ook helemaal thuis op het Europese eilandje.

Met zelfs in de winter geen echt koude dagen is het weer een fan de redenen dat Luuk het daar nog steeds fijn heeft. Zeven jaar geleden verhuisde hij naar Malta. “Ik wie ta oan wat nijs”, zegt hij. “Ik siet lang yn itselde krinkje, alle kearen siet ik earne en betocht ik my dat it al 10 of 15 jier sa wie.”

Op een gegeven moment zat hij zonder werk. “Ik tocht: as ik wat wol, dan moat ik it no dwaan.” Hij kon op Malta aan het werk als klantenservicemedewerker bij een online casino. Dat kwam mooi uit: hij had al jaren ervaring met ‘customer service’.

Niet zomaar terug
“Ik ha it besocht en it wurk lei my wol. Earst wie alles hjir nij, mar no nei sân jier is alles gewoaner. Ik ha hjir no in frou en in bern.” De 41-jarige Surhuizumer is op Malta getrouwd met Carina, en had als aandenken aan Fryslân manchetknopen met Friese vlaggen erop op zijn kleding.

Hij voelt zich dus thuis op het eiland, maar merkt ook dat hij nu minder snel op en neer naar Nederland gaat. “Earst koe ik nei Nederlân wannear oft ik woe, no ha ik in frou en bern, dus ik sit wat mear fêst. Mar dat is ek wol logysk.”

De eilandbewoners zijn volgens Luuk vriendelijk, maar wat meer gesloten dan Friezen. “Moatst se in bytsje kennenleare. Fan bûtenôf binne se wat stoer, mar ast derby hearst is elkenien famylje en freonen. It bliuwt wol wat oerflakkiger, komst net gau by minsken thús of sy by dy. Dat is wol oars as yn Fryslân.”

Ook zijn de mensen minder direct, merkt hij. “De Friezen binne fan ‘ja is ja’ en 
‘nee is nee’. Hjir dogge se alles om it mei dy iens te wêzen, mar se prate in bytsje om it praten.”
Toch denkt hij dat hij nog wel een tijdje daar blijft wonen. “It is hjir in protte beton, net echt frisse natuer. It rint wat efter, mar dêr moatst dy oerhinne sette.” De mensen zijn wel wat meer ontspannen, het luistert wat minder nauw. “En minsken sizze gauwer ‘wy geane lekker te iten en te drinken’.”

Wat anders
Hij ziet zijn ouders in Fryslân nog regelmatig. “Sy hienen doedestiids wol troch dat ik net altyd lekker yn myn fel siet. Ik kom út in húshâlding fan fiif bern. Dy wienen allegear it hûs al út.”

Hij vertelt dat zijn ouders tegen hem zeiden dat hij maar gewoon moest gaan. “En as it net befalt, hast hjir altyd in plak, seinen se.”

Luuk probeert een of twee keer per jaar terug naar Fryslân te gaan. “Us heit en mem komme ek noch twa kear yn it jier hjirhinne, sa sjochst inoar dochs noch wol.”